Colloquium 47- De Vehiculis

Colloquium 46- De Vindobona Urbe

Colloquium 45 - De primo anno In Foro Romano

Colloquium 44 - De rebus veris et falsis

43 De amititia Annae

https://soundcloud.com/in-foro-romano/43-de-amititia-annae

Fabula graeca aleis scripta

Ὁ Δικαιόπολις ἀναβαίνει ἐπὶ τὴν τραπέζὴν κὰι λαμβάνεται τὴν κυψελὴν καὶ ἀρυθμεῖ τὰ χρέματα ἵνα ὠνεῖται ὠόν.

Ἐν ταῦτα δὲ ὁ ἥλιος φλέγει καὶ κατατρίβει τὴν γὴν. Ὁ δὲ πάππος οὔκετι καθεύδει ἀλλ'οἰκοδωμεῖ. Ἐξαίφνες λίθος μέγας ἐμποδίζει αὐτον καὶ ἀποθνέσκει. Ὁ ἥλιος καταδύνει καὶ ὁ Δικαιόπολις στενάζει διότι μάλα κάμνει.

Ὁ Κύκλοψ τυφλός ἐστι καὶ μένει ἐν τῷ ἄντρῳ καὶ μάλα δακρύει ἐπεὶ οὐ δύναται ἑυρίσκειν τὸν σάκκον ἀλλὰ ἰσχυρός ἐστι καὶ διακόπτει τὴν ὑδρίαν ὅτι οὐ ὁρᾷ αὐτήν. Ἐν ὧ νομίζει περὶ τῆς τοῦ Οδυσσέως νηύς οὐ δυνατός ἐστι λαμβάνειν τὸ χόρτον ἀλλ'ὅμως χορεῖ καὶ μάλα χαίρει ἐχόμενος δείπνον.

Ὁ δὲ Φίλιππος αἰρεῖ τὸν λίθον. Ἔπειτα βοᾷ πρὸς τὴν θάλατταν διότι ὁ Κύκλοψ διακόπτει κεφαλὴν τινα. Τὸ θερίον τοῦ Φιλίππου ἀκούει.

Ὁ Ξανθίας, ὁ μαστιγία, οὐκετι σκάπτει τὸν ἀγρόν. Ἐπεὶ νὺξ γίγνεται καθίζει καὶ θεωρεῖ τὰ ἀστρα καὶ δακρύει ὅτι οὐκ ἐλεύθερός ἐστιν, καὶ οἰνον πίνει καὶ ἐσθίει τὰς ἐλαίας τὰς ἐν τῷ σάκκῳ. Μετὰ ταῦτα ἄδει Ρωμαιστι τῷ Βάκχῳ.

Ὁ Ξανθίας αὐθις σκάπτει τὴν γήν καὶ ἑυρίσκει τὸν θέσσαυρον τοῦ παπποῦ καὶ μάλα χαίρει. Διολίγου δὲ μάλα κάμνει καὶ ὁρᾶ πρὸς τὸν Φίλιππον ὑπο τῷ δένδρῳ. Ὁ Ξανθίας δὲ ὀικοδομεῖ τὸν ὀίκον τοῦ παπποῦ ὁς οὐκ ἔχει βίον καὶ μέγα βοᾶ καὶ ἄδει πρὸς τοὺς δένδρους ἔπειτα δὲ σκάπτει καὶ εὐρίσκει τὴν ὁδόν πρὸς τοὺς ὁρούς κατὰ τῇ γῇ, πύρ οὐν καίει καὶ τρέχει τὸν θέσσαυρον φερόμενος, ἐξαίφνες ἐντυγχάνει δράκον τινι καὶ βάλλει αὐτὸν λίθοις. Διακόπτει τὴν κεφαλήν τοῦ θερίου. Προσχορεῖ καὶ διολίγου δὲ πάρεστιν ἐν τῷ τοῦ Κύκλοπος ἄντρῳ καὶ δείπνουσιν ἅμα. Ὁ Κύκλοξ δὲ ἐν νῳ ἔχει τὰ χρήματα λαμβάνειν. Ὁ δούλος οὐν ἀποκτείνει τὸν Κύκλοπα. Ὁ Πόσειων οὐν μάλα δακρύει καὶ ἐροτᾷ τὸν Δία βουλόμενος τὸν Ξανθίαν ῥάβδῳ τύπτειν. Ὁ δὲ Ξανθίας ἐν νῳ ἔχει φεύγειν φερόμενος τὰ χρήματα ἀλλὰ ὁ Ζεύς κελεύει τὸν Ποσείδων τύπτειν αὐτὸν. Ὁ κελεύει τὸν Ξανθίαν γίγνεσθαι ελέφαντον.

Ἐνταῦτα δὲ ἡ Μέλιττα ἑυρίσκει τὸν τοῦ Κύκλοπος ἄντρον καὶ βούλει πίνειν μετὰ τοῦ Κύκλοπος, αγνωει γαρ οτι ο Κυκλοψ απεθανεν, ἀλλὰ καταβάλλει (αὐθίς!) τὰς ὑδρίας ἀυτοῦ. Ὁ δὲ Κύκλοψ οὐκ ουκετι δυναται ἀκούειν τὸν θόρυβον. Οἱ δε φύλακες ἀκούσιν τὴν Μελίττην καὶ ἡγοῦνται αὐτῃ πρὸς τὸ δεσμοτέριον. Ἡ δὲ στενάζει μάλα καὶ δακρύει ὅτι οὐκ ἔχει δείπνον, ἀλλ'ὅμως ὑπογράφει προσοπών τινα καὶ καταπίπτει καὶ μένει ἀκίνετη. Τέλος δὲ ἐπαίρει ἑαυτήν καὶ αὔθις θραύει τὴν ὑδρίαν. Ὁτι ὁ ἥλιος φλέγει οἱ φύλακες τοῦ δεσμοτερίου καθεύδουσιν καὶ οὐκ ακούουσιν τὴς Μελίττης φευγομένης.

Ἀνήρ τις κόπτει τὴν θύραν ἵνα παρέχῃ τῷ Φιλίππῳ τὸν τοῦ πάππου θεσαύρον. Ὁ δὲ κύων παύεται παιζόμενος καὶ δάκνει τὸν ἀνδρα. Τέλος δὲ ἡ Μυρρίνη ἀνοίγει τὴν θύραν καὶ δέχεται αὐτόν. Ἡ Μυρρίνη καὶ ὁ ανέρ διαλέγονται αλλέλοις περὶ τοῦ παπποῦ ὁς αποθνέσκει. Ἡ Μυρρίνη αναγκάζει ὁτι ἡ Μέλιττα εισέλθοντη ὁτε νύξ έστιν καὶ μεγάλη φονή βοᾷ. Ἡ Μέλιττα εισελθουσα στενάζει ὁτι μάλα κάμνει, ἡ ανόητη πάντα αγνοεῖ καὶ παίζει. Ὁ ανήρ λέγει τῃ Μυρρίνῃ που ὁ θέσσαυρος εστίν. Ἡ Μυρρίνη οὐν ζετεῖ τον θέσσαυρον, έπειτα δὲ αγνοεῖ τὴν ὁδόν. Τέλος δὲ ἑυρίσκει τὸν ἄντρον καὶ τὸν θέσσαυρον.

Ὁ πάππος πάρεστιν ἐν τοὶς ὕπνοις τὴς Μυρρίνης, ἄδει καὶ μάλα χαίρει.

Μετὰ ταῦτα ὁ Φίλιππος λέγει ὁτι μέλλει ἑυρίσκειν τὴν ἑαυτοῦ ἀδελφήν, ἀλλ'ὀλισθάνει καὶ πύπτει πρὸς τὴν γήν. Ὁ Φίλιππος δὲ μάλα δακρίει ὁτι βίος μάλα χαλεπὸς ἔστιν καὶ ὁ πόνος απέραντος ὁτι νῦν ὁ Ξανθὶας ἄπεστιν καὶ ὁ Δικαιόπολις οὔκετι συλλαμβάνει αὐτὸν ὁτι ὁ πατήρ μάχεται.

--------

Ὁ Μινώταυρος βαίνει πρὸς τὴν θάλατταν καὶ βλέπει πρὸς δένδρον τι. Ἀγνοεῖ γὰρ τὴν ὁδὸν καὶ πολλάκις στρέφει. Τέλος δὲ νάυν ποιεῖ καὶ πλεῖ μετὰ πιθήκους τινός. Δι'ὀλίγου δὲ οὐ καλὼς ἔχει καὶ ὁ ἑταίρος θεραπεύει αὐτὸν καὶ παρέχει φάρμακον. Ἐξαίφνες δὲ ὄκτοπους τις τὴν νάυν θραύει καὶ πάντες ἀποθνέσκουσιν.

2- De Diebus Natalibus